اینجا ایستگاه آخر است، سی ام صفر سال ۱۴۳۷ هجری قمری سالروز شهادت علی بن موسی الرضا(ع) ایستاده بر آستان نور در حریم امنش، بغض می ترکاند و همه چشم اشک می شود و بر خاک می افتد و در سیل خروشان جمعیت محو می شود.
چشمان یکی از زائران پیاده رضوی روزهاست که در رسیدن به حریم قدسی می درخشد. حریمی که در عمر ۶۰ ساله اش فقط یکبار آن هم زمانی که خبری از این خودروهای رنگارنگ نبود و به قول خودش با تی بی تی (اتوبوسهای قدیمی ) طی طریق کرده بود.
اینک بعد از ۳۰ سال تا رسیدن به مقصد راهی ندارد اما او پیش از اینها دل را به کبوتران حرم امن رضا(ع) سپرده است و اینک در آستانه مرثیه خورشید هشتم بر آستان مقدسش ایستاده است.
بر پشته ای که به ‘تپه سلام’ شهره است بر آستان جانان سلام می دهد سلام به نور، به صراط هدایت، به سلاله نیکان، همو که امام مهربانیها می نامندش و به ضامنیت آهو می شناسندش.
اللهم صل علی علی ابن موسی الرضا المرتضی
الامام التقی النقی و حجتک علی من فوق الارض
پاهایش بی رمق وخسته از راهی طولانی اما دل مشتاق دیدار است. راهی دراز را از غربتی طولانی در سرزمینی غریبتر طی کرده است.
یک سال قبل از این سفر آمد تا در سرزمین مادری آرام گیرد و روزهای آخر را با تنی رنجور از دردی جانکاه که در تمام وجودش ریشه دوانده در خاک خود سپری کند اما همه چیز به یکباره با تصویری از ضریح حرم امام مهربانیها درهم شکست و مرغ دلش به آستان بی ریای محبت رضا پر کشید و حیات و شفایی دوباره یافت.
اینک نذر آن حیات دوباره را با پای پیاده و خدمت و کمک به زائران آستان نور در آرامشی مضاعف در مسیری ۸۰۰ کیلومتری ادا می کند.
در این مسیر حتی کفش خود را به زائری می بخشد و خود با دمپایی طی طریق می کند. از آن رو که بسیارند عاشقانی که وسع مالی ندارند اما وسعت دلشان بی انتها و بی ریاست.
جمعیتی که با داشته و نداشته هایشان هر یک به شیوه ای در این مسیر قرار گرفته اند اما همه آنها قلبی سرشار مطمئن و گرم به محبت شمش الشموس دارند.
گرمایی که در سرمای کرخت کننده هوا هم قوت بخش وجودشان است آنگونه که برف هم نمی تواند خللی در اراده آهنین این مردمان عاشق ایجاد کند و استوار طی طریق می کنند.
جمعیت سیل وار می آید. پیر و جوان، دارا و ندار، زن و مرد همه هستند. عشق و عاشقی که سن و سال نمی شناسد همه را با خود می برد آنگونه که امروز کاروان با جمعیتهای مختلف از دور و نزدیک، شهر و روستا در این مسیر گام نهاده اند.
همه عاشقانی هستند که در جاده ولایت گام نهاده اند تا در این سفر با تحمل رنج سفر و سرما و گرمای مسیر دل را جلا دهند و چشم جان را به نور ولایت روشنی بخشند و درون را از هر چه غیر است خالی دارند.
سفر عشق را پیاده حلاوتی دیگر است از آن رو سیل جمعیت تا کیلومترها ادامه دارد و می آیند تا به دریا بیکران مهر هشتمین رسیده و در آن آرام گیرند.
برخی فاصله صدها کیلومتری را پیموده اند و برخی چندین ده کیلومتر اما مهم نیتی است که برای آن خود را خالص گردانیده اند و تا رسیدن به حریم حرمت یار دل در عطش اش لحظه های انتظار را به عشق و امید می سپارند.
از کاروانی پنج هزار نفره از دیار نیشابور سرزمین قلمدانهای مرصع که یادآور حدیث سلسله الذهب رضوی است تا زنی یکه و تنها از تربت حیدریه که برای شفای فرزند بیمارش نذر کرده پیاده مسیر چند صد کیلومتری را طی کند و در روز عزای امام مهربانیها با قلبی شکسته و پاهایی که از زخمهای تاول پوشانده شده به محضر حضرت مشرف و او را به جان جوادش قسم دهند تا حاجت روا شود.
پسرکی هفت ساله به نام محمدصدرا که دست در دست مادر در زیر برف پا به پای جمعیت می دود و صورت معصومش از سرما خشک و قرمز شده اما با همان حال با انرژی و لحنی کودکانه می گوید دوست دارد خودش سلامتی بخواهد برای پدرش که ماهها در بستر بیماری است.
جوانانی هم با وجود برودت هوا وزیر بارش برف وضو می گیرند که تمام مسیر را با وضو و مطهر طی کرده باشند و می گویند قصد دارند در این سفر وجودشان را از اغیار تهی و خالص گردانند.
پیرمردی به همراه دو جوانش در مسیر تسبیح گویان راه می پیماید و هر از گاهی هم در میان ذکر و دعا برای جوانانش عمر طولانی از خداوند می طلبد. جوانانی که نه تنها عصای دست پدر هستند که کل کاروان را یاری می رسانند.
زن و شوهری که دو قلوهای چند ماهه شان را در کالسکه ای گذاشته اند و روی آن را پلاستیک کشیده تا از گزند باد و باران و برف در امان باشند هم به مشهد می آیند تا نذری دیگر را ادا کنند.
نذری که بسته به آرزوی دیرینه این زوج بود و با تولد دوقلوها محقق شد و اینک در سالروز شهادت امام علی بن موسی الرضا(ع) آنان با فرزندانشان که هبه های خداوندی و امام رضا(ع) به خود می دانند در این مسیر گام نهاده اند.
اما فقط زائران نیستند که عشق به مولا دارند بلکه میزبانان زوار رضوی تجسمی دیگر از محبت اهل بیت(ع) هستند و طی این ایام مسیرهای کاروانهای پیاده مملو از جمعیت نیکوکارانی است که هر کسی به حد وسع و توان خود در مسیر به زائران پیاده خدمت می دهد.
برخی در قالب ایستگاههای صلواتی و سازمان یافته در طول ۸۰۰ کیلومتر از جاده های خراسان رضوی که همه با کمک و حمایت خیرین راه اندازی شده اند و شبانه روزی در طول سه چهار روز تا یک هفته مستمر به زائران خدمت می دهند.
از این دست ایستگاهها بیش از ۲۵۰ مورد فعال بود و در آن گروههایی از جوانان و زنان و مردان از سایر نقاط کشور از تهران، اصفهان و شیراز نیز حضور داشتند.
یکی از آنها ایستگاه احمد بن موسی کاظم شاهچراع بود که توسط شیرازیها برپا شده بود و با حدود ۱۰۰ نفر خدمه اعم از آشپز و غیره در هر وعده غذایی سه هزار تا سه هزار ۵۰۰ زائر را در فاصله ۶۰ کیلومتری مشهد پذیرایی می کردند.
نیکوکارانی که در طول ۱۰ سال گذشته هر ساله در این ایام با انگیزه ای معنوی خود را به مشهد رسانده و با برپا کردن ایستگاهی، کمر خدمت به زائران حریم قدسی یار می بندند تا زندگی شان را به دعای زائری خسته و از پا افتاده برای یک سال بیمه کنند.
در جایی خدام آستان قدس رضوی به استقبال از زائران خسته می روند و از پذیرایی با شلغم در سرمای هوا و تدارک شام و ناهار و صبحانه گرفته تا ماساژ پاهای خسته و پانسمان و پانداژ تاولهای آن تا فراهم کردن فضای استراحت و اقامت شبانه زائران را با دل و جان انجام می دهند.
در جایی هم امدادگران جمعیت هلال احمر در نیمه های شب و در سرمای استخوان ترکان آن که شش و نیم درجه زیر صفر است به زائران خدمت می دهند. بیمارستان صحرایی مرکز بهداری شمال شرق سپاه پاسداران هم گروهی دیگر هستند که هر یک دستی بر خیر دارند و فقط در یک روز از صبح تا ساعت ۲۳ افزون بر ۶۰۰ نفر را که عمده شان گرفتگی عضلانی و درد کف پا و پا درد و مانند آن داشته اند پذیرش و مداوا کرده اند. همچنان هم در این ایستگاه با انرژی و روی گشاده به تمامی زائران نیازمند خدمات می دهند.
اما علاوه بر این ۲۵۰ ایستگاه چه بسیار مردمانی که با دیگی از شلغم، سوپ، آش رشته، عدسی یا شیر گرم، چای و میوه در مسیر از زائران پذیرایی می کنند.
فرقی نمی کند از چه دین و مذهب و آیینی باشند چنانکه خانواده ای اهل سنت در منطقه فریمان ایستگاهی برپا داشته و آنچه دارند را در طبق اخلاص نهاده و پیشکش زائران هشتمین خورشید عالم تاب آسمان ولایت می کنند.
اما زیباترین جلوه این اخلاص را در روستای جمالده در نزدیکی مشهد می توان یافت. زمانی که اهالی این روستای اهل سنت درهای خانه هایشان را به روی کاروانهای چند هزار نفره زائران باز می گذارند و از زائران را با همان اندکی که دارند به دل باز و روی خوش به گرمترین شیوه پذیرایی می کنند.
نیکوکاری ۴۰ جفت جوراب و دستکش را که خود بافته در مسیر به زائران اهدا می کند و کارخانه داری نیز واحد تولیدی خود را به روی زائران در این چند روزه گشوده و با اهدای لباس زیر و ایجاد ۶۰ دوش حمام و محل اسکان و پذیرایی از زائران می کوشد تا رنج و خستگی سفرشان را بزداید.
فردی نیز چندین تن شلغم را از کازرون منتقل کرده و در این روزهای سرد با پخت و توزیع آن می کوشد تا بیماری و سرماخوردگی را از زائران امام هشتم(ع) دور کند.
یکی دیگرکفش ورزشی توزیع می کن دو آن دیگری کاورهای پلاستیکی و در ورودیهای شهر مشهد هم مردم خانه را می گشایند تا این زائران لختی استراحت کنند و گرد سفر از خود تکانده و همانگونه که روح و جان پاکیزه گردانده با ظاهری تطهیر شده به حضور شاه غریبان تشرف یابند.
هر چند تاکید بر مردمی بودن این خدمت است اما دستگاههای دولتی هم از این خیر مضاعف باز نمانده و مسوولان استان از جمله استاندار خراسان رضوی و معاونان وی بر این خدمت نظارتی مستمر دارند.
اما تاکید بر مردمی ماندن این خدمت و ترویج آن در سطح جامعه است آنگونه که استاندار خراسان رضوی معتقد است باید نقش مردم در این میهمان نوازی روز بروز پررنگتر و قویتر شود، از آن رو که خراسانیها همواره مردمانی سرشار از مهر و عطوفت بوده و گرمای کویری منطقه هم بر این خصلت آنان افزوده است.
از این رو است که هرکس کاسه ای در دست، سهم خویش را از نور هویدا و خیر مضاعف بر می دارد.
منبع : ایرنا
