هنگامی که تاریخ ۵۰ سال قبل را ورق می زنیم ، می بینیم که پس از سرکوب خونین قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ توسط رژیم پهلوی و تبعید حضرت امام خمینی (ره) به ترکیه، مبارزات به سه شیوه ی مختلف سیاسی ، مسلحانه و فرهنگی ادامه یافت .
بنیانگذار حرکت فرهنگی حضرت امام خمینی (ره) بود ، چون ایشان اعتقاد داشت که ” اگر ما بتوانیم ملت ایران را بیدار و آگاه کنیم ، شاه و ساواک نمی توانند مقاومت کنند و از پای در می آیند . “
هدف از مبارزه با حکومت ستمگر شاهنشاهی تحت رهبری امام خمینی (ره) ، استقلال ، آزادی ، جمهوری اسلامی ، حاکمیت ارزش های الهی ، کمک به انسان های محروم و مظلوم و سپردن کارها به دست افراد متدین و خداترس و … بود.
انقلاب پس از سال ها مبارزه و مجاهدت مردان و زنان از خود گذشته در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ با آبیاری خون هزاران عاشق اسلام و قرآن به ثمر نشست و دست طاغوت و طاغوتیان از کشور کوتاه شد و اداره امور در دست آن هایی قرار گرفت ، که سال ها طعم درد و شکنجه ی جلادان شاه را چشیده بودند .
به یقین در سیر تکاملی انقلاب اسلامی، موانعی توسط سیلی خوردگان و قدرتمندان و ناآگاهان داخلی و خارجی ایجاد شده و خواهد شد . گاهی این موانع چون آفتی ، درخت تنومند انقلاب را تهدید می کند ، که اگر به موقع آفت زدایی نشود ، ممکن است آسیب هایی به انقلاب اسلامی وارد شود .
یکی از این آفت ها ” فراموش کردن جنایات رژیم گذشته” است . جنایات وحشتناکی که امروز وقتی ما آن ها مطالعه می کنیم غضبناک می شویم و به ظالمان آن دوران نفرین و لعنت می فرستیم.
بر اساس اسناد ساواک و در میان خاطرات زندانیان قبل از انقلاب ، به وجود بیش از ۹۰ نوع شکنجه اشاره شده است. شکنجه هایی چون : شلاق ، آپولو ، قفس داغ ، سوزن زیر ناخن کردن ، ناخن کشیدن ، شوک الکتریکی ، سوزاندن با آتش سیگار ، در آوردن کتف ، شکستن فک و ….
در زیر خاطره ی یکی از مجاهدان که در سال ۱۳۵۴ دستگیر و به ۶ سال زندان محکوم شده است با هم می خوانیم :
« مرا با چشم بسته به ورامین و از آنجا به تهران منتقل نمودند. در اتاق بازجویی اوراقی را به من داده و گفتند بنویس. با خود نجوا کردم ” نمی‌شود گفت، لب از لب واکنی ده ها نفر را به این جهنم خواهی کشاند. ” مطالبی غیرمرتبط بر روی اوراق نوشتم و بازجو با نگاهی به آنها بلافاصله مرا به تخت بست و ضربات شلاق بود که پی در پی بر پاهایم فرود می‌آمد و من تا ۸۵ ضربه ی آن را شمردم و دیگر متوجه نشدم تا اینکه چشم باز کردم و دیدم در سلول هستم. روز بعد مرا به اتاق آپولو بردند و بازجو مرا بر روی تخت آپولو نشاند و سپس تاول‌های متعدد ناشی از شکنجه را که کف پاهایم بود با میله نوک تیزی که در دست داشت ، پاره نمود. روز بعد مجدداً مرا به اتاق بازجویی برده و به جز لباس زیر همه لباس‌هایم را درآوردند و از طریق دست، به سقف آویزانم کردند و در همان حال شورتم را به الکل آغشته نموده و آتش زدند، که موجب سوختگی نقاطی از بدنم شد و در عین حال مقاومت من تعجب آنها را برانگیخته بود. روز های اول هر روز مرا به اتاق بازجویی می بردند و شکنجه ای نو ، جیره ام بود و در یکی از این روزها در حالی که بدنم را لخت مادرزاد نموده بودند، یگ لنگه دمپایی را زیر بیضه های من قرار داده و با لنگه ای دیگر محکم روی آن ها می کوبیدند، که این عمل موجب بی هوشی من گردید.
روزی دیگر در اتاق بازجویی محاسنم را به الکل آغشته نموده و سپس آتش زدند و صورتم را سوزاندند و و پس از آن میله ی سرخ شده ای را روی لب هایم گذاشتند و درآن حال به من می گفتند، خودت را در آینه ببین خیلی خوشکل شده ای. جواب دندان شکنی به آن ها دادم که هر سه نفر بازجو به شدت عصبانی شده با تمام توان به جان من افتادند. در مرحله ای دیگر از سقف آویزانم کردند و با روشن نمودن چراغ زیر پاهای پانسمان شده ام، هم پانسمان و هم پاهای زخمی را سوزاندند . در طول روند بازجویی در حالی که مرا از سقف آویزان کرده بودند، از بالا آب جوش، قطره قطره روی سرم می چکید و در این حال بازجو که مشخص بود وسیله ای فلزی در دست دارد محکم به صورتم کوبید، که فکم شکست و پس آن حسینی (شکنجه گر معروف ساواک) مرا بلند کرد و به زمین زد و با زانو به شکمم کوبید، که مثانه ام پاره شد و به بیمارستان منتقل شدم . پس از بهبودی نسبی مرا به کمیته مشترک برگرداندند و این بار به وسیله سُند ،آب جوش را از مجرای ادار وارد مثانه ام نمودند و به دکتر گفتند در مثانه اش میکروب کِشت کنید. »
آری این گوشه ای از جنایات رژیم شاهنشاهی بود که بسیاری از مبارزان این درد ها را به جان خریدند، تا امروز ما زیر سایه جمهوری اسلامی و تحت سرپرستی ولایت فقیه زندگی کنیم . پس بکوشیم با شناخت آفات انقلاب و دفع آنها انقلاب را بیمه کنیم و اینکه پرچم جمهوری اسلامی را به صاحب اصلی اش حضرت مهدی (عج) برسد . ان شا الله
منبع : کتاب شکنجه گران می گویند –نوشته قاسم حسین زاده – صفحه ۸۶ و ۹۱
نویسنده: محمد بارونی
