چند وقت پیش شنیدم که اهالی روستایی با گیر انداختن چند سمور و روباه به جرم خوردن مرغهایشان توسط این حیوانات، آنها رو به مرگ محکوم کردند و آنقدر حیوانات بیچاره را کتک زدند تا مردند. شنیدنش هم بسیار دردناک بود.
با خود فکر کردم چرا این حیوانات زبان بسته با دانستن وجود خطر دشمن بزرگشان “انسان” باز هم به حریم انسانها وارد میشوند؟ به نظر می آید که خود روستائیان در کشتن مرغهایشان مقصر هستند! آیا روستائیان با ساختن محفظه و قفسهای محکم تر وایمن تر نمی توانستند مرغهایشان را از گزند این حیوانات حفظ کنند؟ چرا که “نیش عقرب نه از ره کین است، اقتضای طبیعتش این است”.
سالهاست ما انسانها با تخریب محیط زیستشان و شکار بی رویه ی موجوداتی که غذای آنها حساب می شوند و با خشکاندن رودخانه ها و از بین بردن ماهی ها و دیگر آبزیان به حریم آنها پا نهاده ایم و عرصه را بر آنها تنگ کرده ایم. نسل حیوانات محیط زیستمان به دلیل خودخواهی ما رو به انقراض رفته و می رود.
به عنوان دوستداران طبیعت تصمیم گرفتیم هر چند کم، کاری برای این حیوانات زبان بسته کنیم. برای شروع، ته مانده های سفره (بدون پلاستیک!) و اضافات مناسب مواد غذایی را با حفظ شرایط بهداشتی (جلوگیری از گندیدگی آنها) در مکانهای مناسب طبیعت (در جاهایی که دور از محل زندگی ما است و تولید زباله دانی نمی شود) برای این حیوانات ریختم. نتیجه را توی فیلم می تونید ببینید. همین که این حیوانات زبان بسته را دقایقی از خطر انسان ها دور کردیم برایمان لذت بخش بود! حیوانات و حیات وحش اطرافمان، چون ما در طبیعت سهم دارند، با آنها مهربانتر باشیم.
به گواهی آیات و سخنان پیشوایان معصوم (که درود خدا بر آنان باد) حیوانات نیز از شعوری مطابق با وجود حیوانی خود بهره مندند و دارای احساسات و عواطف اند، از همین رو حرمت دارند. آدمیان هم در برابر بهره برداری از آن ها به رعایت احترام ذاتی و حق حیات آن ها مکلف اند و از سوی پروردگار حقوقی بر عهده دارند و فقه اسلامی یک نوع از حقوق واجب بر انسان را حقوق حیوانات دانسته است.
امام صادق (که درود خدا بر او باد) فرمود: «هر چند خدا حیوانات را بی ادراک آفرید، اما چهار خصلت را به آن ها عنایت کرد: شناخت خالق خود، شناخت چگونگی پی جویی روزی، شناخت نر از ماده و ترس از مرگ.»
بدیهی ترین حقوق آن ها که مقتضای حق حیات آن هاست، آماده سازی آب، غذا، مکان مناسب و تامین آرامش و امنیت شبانه است. مصون داشتن حیوان از آزار و اذیت در بهره برداری و وارد نکردن صدمه و آسیب بر پیکر حیوان و حرمت گذاری حیوان از حقوقی است که شرع مقدس اسلام با تعبیر های گوناگون و در قالب احکام تکلیفی به آن ها سفارش کرده و حمایت از این حقوق را از مسلمانان خواسته است و رعایت آن ها بر مالک حیوان و دیگران و در مواردی بر حاکم شرع نیز واجب است. فقها آب و غذا دادن به حیوانات را در مواقع ضروری واجب و در غیر آن را مستحب شمرده اند.
امام کاظم (که درود خدا بر او باد) می فرماید: «خدا را درباره زبان بسته ها در نظر بگیرید. به آن حضرت عرض شد زبان بسته ها کدامند؟ فرمود: گوسفند، گربه، کبوتر و حیوانات امثال این ها.»
از پیامبر (ع)نقل شده که فرمود :«در شبی که به معراج رفته بودم بر آتش جهنم گذری داشتم. زنی را در حال عذاب دیدم از علت عذاب پرسیدم. گفته شد گربه‌ای را بسته بود و آب و غذایش نمی داد و اجازه استفاده ازخس و خاشاک زمین را هم به او نمی‌داد تا گربه به هلاکت رسید پس خدا به واسطه آن عمل ناشایست عذابش میکند وتا ابد آن زن در عذاب جهنم خواهد ماند. حضرت علی می فرمایند:خدا لعنت کننده ی کسی است که حیوانات را لعنت می کند.
محل فیلمبرداری حاشیه رودخانه شاپور در نزدیکی روستای امرآباد.
متن و فیلم: یکی از دوستداران طبیعت (مخاطب کازرون نگاه)
