وقتی آژیر قیامت کشیده می شود، اینان از زیرزمین بیرون می آیند؛ با لب های خندان، و برای ملاقات پروردگارشان، پرپر می زنند.
اینان آیات بشارت بشرند و بوی پرستش نسترن و یاس و نیایش می دادند و پیشانی شان، جای بوسه ی خدا بود.
آنان درختان باغچه ی خداوند بودند.
قلب شان قناری قرآن بود و آغوش شان جایگاه محبت خدا…
شهدای کربلای پنج را می گویم…
دوستانی که تا دست به دل شان می گذاشتی، علقمه ی چشم شان جاری می شد…
یادشان بخیر…
سر به راه صداقت و پا به راه هجرت بودند و در قافله ی »انا الیه راجعون« و گردان »الی ا… المصیر« ثبت نام کرده بودند.
وقتی سبحان ا… می گفتند، گرد و غبار عصیان از همه زدوده می شد.
آنان بهشتیان روشنی بودند که در خاک تیره گرفتار شده بودند.
در مدح شهید حاج مجید حسن زاده
حاج مجید بعد از شهادت حمید بهبود گفت: ببین چگونه از کنار درختان وداع و از میان جاده های بدرقه باز می گردیم.
مثل گردبادی متلاشی و من از پای درختی که قلبم را به خاک سپرده ام، بازمی گردم.
آه می خواهم به پابوس مرگ بروم، که مرگ تبرک است.
می روم تا تهمت هایی که بر دامن معصومیت مان زده اند، بزدایم.
در مدح شهید محمدحسین میرشکاری
و حسین مثل دعا بی ریا و خاموش بود. خوابش بیداری بود. بیداریش رویا و حرف زدنش شعر و نامه عملش چون پیشانی ماهرویان سپید.
