کازرون نگاه – امان‌الله دهقانفرد؛ کارشناس ارشد سیاسی و دیپلمات پیشین ایران:
ناامنی« جاده ها » ، افزایش « کشته ها » ، مسئولین « ناشنوا » ، بلای « جانِ » کازرونی ها !
✍️جاده های مواصلاتی و مسیرهای عبور و مرور بین شهری و ترانزیتی ، همچون رگ های رساننده ی خون به اعضا ، جوارح و سلول های بدن انسانی ، موجبات ادامه ی زندگیِ ساکنانِ هر منطقه را فراهم نموده و اختلال ، ناهماهنگی و مشکل در زیر ساخت ها و تابلوهای هشدار دهنده ، ای بسا موجبِ مرگِ دائمی و یا از کار افتادنِ سایر بخش ها گردیده و طبیعی است « درمانِ » این بیماریِ خوش خیم ! ، مستلزمِ حضور ِکارشناسان خُبره ، دست اندرکاران کارآزموده و مدیران آموزش دیده و آشنا به این حرفه بوده و هر گونه دخالتِ افراد خارج از سیستم ، به نوعی خیانت و جنایت در حق مردم خواهد بود . با توجه به مشکلات متعدد در جاده های شهرستان کازرون و لزوم دقتِ بیش ترِ مدیران و دل سوزانِ منطقه ای ، استانی و کشوری ، موارد زیر مورد اشاره قرار می گیرند .
۱- طی بررسی های دقیقِ صورت گرفته ، استان بزرگ فارس در شاخِص های مثبت و منفیِ متعددی ، مقام اولِ کشوری را به خود اختصاص داده که یکی از آن ها برخورداری از طولانی ترین مسیر های آمد و شدِ « درون » شهری و « برون » استانی و در عین حال پر تعدادترین میزان تصادفات و پر تلفات ترین آن ها بین استان ها محسوب می شود . در این میانه البته شهرستان کازرون و مسیرهای منتهی به آن نیز « مقام اول » در بینِ شهرستان های ۲۹ گانه ی استان را به خود اختصاص داده است ! .
۲- وضعیت ویژه ی شهرستان در کوهستانی بودن اکثر جاده های بین استانی ، تردد تعداد بالای خودروهای سبک و سنگین ، قرار گرفتن بخش عمده ی جاده ها در لابلای مناطق مسکونی ، اشتغال عده ی زیادی از مردم ، مخصوصا جوانان ، در شغل های مرتبط با جاده ، وجود بیش ترین تعداد ماشین های سنگین و راننده های آن در کازرون ، عدمِ به کار گیریِ مسئولین دل سوز و مدیران توان مند در رأس هرم تصمیم گیری و تصمیم سازی های استانی و‌شهرستانی ، ناتوانی در جذب بودجه های کشوری ، سفارشی بودنِ بخش عمده ای از پیمان کاران و نگاه های قومی ، منطقه ای و « بخشی » نگری های اکثر نمایندگان ، از عمده ترین علل عقب ماندگی های شهرستان در بحثِ جاده و تونل سازی بوده است .
۳- ریشه ی اصلی در استمرارِ معضلات جاده ای شهرستان ، افزایش تلفاتِ انسانی ، ضررهای مادی و هزینه های درمانیِ ناشی از تصادفات ، همانا « سیاسی » کردنِ امرِ « تخصصیِ » راه سازی ها و انتقال بودجه های اختصاصیِ مربوطه ، به مناطقِ دلخواهِ بعضی سیاسیونِ تازه به قدرت رسیده با هدفِ ظاهر کاری ، قشری نگری و زمینه سازی جهت حفظ آرای انتخاباتی و تامین نگاه اقوام و طرفدارانِ منطقه ای و قبیله ای خود بوده به گونه ای که « اولویت » بندی های پروژه ای تنها بر اساس « نگاه » تنگ و فاقدِ منطق و تقوای این افراد و فشارهای آنان بر مدیران مربوطه ، تعیین و اجرا گردیده و طبیعی است تا زمانی که « تصمیم » گیری برای توزیع « بودجه » ها با دخالت های بی مورد و فاقد توجیه شرعی و قانونی این « کانون های فشار » همراه باشد ، هیچ امیدی برای رفع مشکلات موجود و دفع خطرات پیشِ رو ، نخواهد بود .
۴- « کمبودِ » بودجه برای توسعه ی زیر ساخت های جاده ای و تعریف نشدنِ این برنامه ها در پروژه های ملی و استانی ، یکی از اصلی ترین « بهانه » ها و « توجیهاتِ » دست اندر کاران وزارت خانه ی عریض و طویل « راه » برای بی توجهی های مستمر به امر « ایمن » سازی جاده های شهرستان کازرون بوده و تا به حال البته هیچ کس از خود نپرسیده که اگر پولی برای ساخت چند کیلومتر تونل و مسیرِ ترددی مردم در کازرون وجود ندارد ! چرا در همین کشور و حتی استانْ ، شهرهایی« نورِ چشمی » ! وجود دارند که از بهترین امکانات و بیش ترین « بودجه » های ویژه ی دولتی برای ساخت اتوبان ها و حفرِ تونل های طولانی برخوردار می شوند ؟! آیا این امر « بی عدالتی » در توزیع بیت المال و« بی توجهیِ » مسئولین مربوطه در « جلب ِ» نگاه مقام های دولتی و حتی « جذبِ » سرمایه گذارانِ داخلی و خارجی برای حضور در صنعت راه سازی نخواهد بود ؟! .
۵- علی رغمِ اذعان به پیش رفت های نسبی در امر جاده سازی طی چهل سال پس از استقرارِ انقلابِ شکوه مندِ اسلامی در کشور و رفع بعضی از نقاط « حادثه » ساز و حذفِ بخشی از مناطقِ « ناایمن » در مسیرهای رفت و‌آمدی شهرستان ، اما تاکید می شود کم کاری ها ، بی توجهی ها و نا عدالتی ها در اختصاص بودجه و نگاه های تنگ نظرانه ی تعدادی از چهره های همیشه طلبکار ! و تغییرِ مسیرِ هزینه ها از پروژه های « نشان دار » به سَمتِ مناطقِ غیر اولویت دار، تنها بخشی از مشکلات امروزینِ کازرون و عقب ماندگی های تاریخی در امر جاده و تونل سازی بوده است .
۶- اگر چه تلفات انسانی و ضررهای مالیِ وارده به تردد کننده گان در کلیه ی مسیرهای ورودی و خروجی کازرون و مناطقِ پیرامونی ، در مقایسه با دیگر شهرستان ها ، به دلایل پیش گفته ، افزون تر است ، در عینِ حال لکن چند قطعه ، دارای بیش ترین میزان تصادفات و پر تلفات ترین آن ها بوده که از جمله می توان به :
۶/۱ – جاده ی شلوغ ، تنگ ، باریک و تاریکِ دو راهی دریس ، از مسیر امام زاده سید حسین ( ع ) ، تا روستای حاجی آباد غوری و قائمیه .
۶/۲ – مسیر قائمیه به دو راهی راهدار
۶/۳ – راه مواصلاتی و پر « ترددِ » خودرویی و پر « تراکمِ » انسانیِ کازرون به بخش جره و بالاده
۶/۴ – بخشِ عمده ی جاده ی جدیدِ دشت ارژن به کازرون از طریق دشت برم
۶/۵ – جاده ی کوهستانی ، پر پیچ و خم ، ناایمن ، همیشه پر تردد ، تصادف خیز ، خسته کننده و خطرناکِ کمارج تا اولِ کنارتخته .
که در این میان مورد ۶/۱ [ دو راهی دریس به طرف سیدحسین ] به دلیل عبور خودروهای فراوان ، قرار گرفتنِ حداقل ۱۵ روستا در مسیر چند کیلومتری ! ، فقدان حتی یک میدان و سرعت گیرِ استاندارد ، نداشتنِ روشنایی در شب ، احداث نشدنِ پل های « رو » و « زیر » گذر و سرعت های بالای خودروها ، دارای بیش ترین تلفاتِ جانی[ کشته و زخمی شدنِ صدها نفر !؟ طی سال های گذشته ] و ضرر های مادی به ساکنان روستاهای واقع شده در مسیر و سایر مترددین بوده که علی رغمِ برخورداری از زمین های صاف و فقدان موانع طبیعی ، اما مورد بی توجهی و کم عنایتی مسئولین مربوطه واقع گردیده است .
۷- « تونل سازی » در مناطقِ « کوهستانی » ، همواره یکی از اولویت های حاکمیتی در کشورهای توسعه یافته بوده و با توجه به اختراع ماشین های حفاریِ جدید و سریعُ العَمل ، مشکلات قبلی برای شکافتن کوه ها و صخره ها نیز کاملا برطرف شده و نظر به این که جاده های شهرستان کازرون هم در منطقه ای نیمه جنگلی و برخوردار از کوه های بلند و سخت گذر واقع گردیده طبیعی است که « درخواست » های مکررِ مردم شهرستان ، و حتی ساکنانِ میلیونی استان بوشهر ، جهت سرعت بخشیدن به حفر و تکمیلِ چند تونل ، انتظاری به جا و منطبق با حقوق قانونی و زیست بومی خود بوده که امید است با رفع مشکلات مالی دولتِ محترم و کنار رفتن بعضی افرادِ « محدود اندیش » و« سیاست زده » از مراکز « تصمیم ساز » کشوری و استانی ، این « حقِّ مُسَلّم » ! هر چه زودتر عملیاتی و راه اندازی گردد .
۸- برای حلِّ مشکلات موجود ، به حداقل رسانیدنِ تلفات و جلوگیری از اِتلاف جان و اموال مردم و از طرفی تسهیل در عبور و مرور ، دفعِ مخاطرات و رفع نگرانی های ساکنین شهر و روستا ، پیشنهادهای متعددی وجود دارد که مهم ترین آن ها عبارتند از ؛
۸/۱- جلوگیری از دخالت های بی موردِ سیاسی کاران و سپردنِ امور به هیاتی متخصص ، دل سوز و « همه جا نگر » ! .
۸/۲- تلاش برای اقناعِ تصمیم گیران دولت جهت عبورِ اتوبان شیراز ، بوشهر از محدوده ی جغرافیایی شهرستان بزرگ ، دیدنی و زیبای کازرون و یا ساخت بزرگ راهی جداگانه از همین مسیر .
۸/۳- ساخت و راه اندازیِ تونل های بزرگ و قطعات جاده ای کوچکِ جانبی با استفاده از سرمایه های خصوصی و ارایه ی مجوزِ اخذ عوارض توسط سرمایه گذاران .
۸/۴- راه اندازی و بازسازیِ جاده ی زیر سازی شده ، محکم ، آماده ، فاقدِ موانع طبیعی و معارضینِ هزینه بَر و قدیمی ، معروف به « راه شاهی » ، که دقیقا از دو راهی دریس آغاز و ضمن عبور از مرکزِ این دهستان ، انشعابی از آن به دو راهی « راه دار » و بخشی دیگر با گذر از روستاهای احمدآباد ، خداآباد ، جدس و.. ، از زیرِ منطقه ی حفاظت شده ی بیشابور ، نهایتا به مسیر ترانزیتیِ بوشهر ، شیراز ختم می شود .
۸/۵- ساخت « بزرگ راه » و « خطِ آهنِ » فراشنبد ، کازرون ، خوزستان ، به عنوانِ حلقه ی اتصالیِ « اتوبان ها » و « مسیرِ ریلیِ » جدیدالتاسیس اهواز به شیراز و شیراز به عسلویه و بوشهر .
در پایان ضمن تشکر از « کسانی » ! که طی سال های گذشته برای حل مشکلات و معضلات جاده ای استان فارس و شهرستان باستانی کازرون تلاش نموده اند ، توفیقِ آنان در خدمت رسانی سریع تر ، اقدامات کارشناسی تر و فعالیت های تخصصی ترشان را از خدای متعال مسالت نموده و از همین جا دستان پُر کارشان را ! ، مهربانانه می بوسیم .
امان اله دهقان فرد
