به گزارش کازرون نگاه ، حاج حبیب جوشن را کم و بیش دوستان دوران دفاع مقدس می‌شناسند. آن روز که مشتاقانه در کمیته امداد امام خمینی (ره) پذیرای رزمندگان بود. او امدادگری قابل بود و این صفت تا پایان دفاع مقدس همراه داشت و مردان جبهه را یاری می‌کرد.
نه‌تنها یار خانواده‌های مستضعف و محروم بود که خانواده رزمندگان و ایثارگران نیز از محبت‌های او محروم نبودند.
وقتی به ستاد پشتیبانی جبهه و جنگ پیوست فعالیتش دوچندان و ارتباطش با جنگ تنگاتنگ شد؛ و سرکشی او از جنگ و جبهه مسئولیتش را در مقابل دلیرمردان رزمنده دو برابر و تلاشش را بیشتر کرد.
حاج حبیب، دوست و یار و یاور رزمندگان بود و بر گردن همه‌ی آن‌ها حق داشت.
چه کسی می‌تواند حاج حبیب را به یاد آورد ولی لبخندهای مهربانانه‌اش را فراموش کند؟
چه کسی می‌تواند حاج حبیب را به یاد آورد و محبت‌هایش و علاقه‌اش به دلیرمردان جبهه و مردم فقیر و مستضعف را فراموش کند؟
او در بیشتر امورِ رزمندگان کمک‌حال آنان بود. آنجا که برای ساختن خانه و یا امورات دیگر زندگی به او مراجعه می‌کردند با روحی گشاده و خندان و خستگی‌ناپذیر پیگیر مشکلات آنان بود.
حاج حبیب پس از عمری زندگی ساده و صادقانه سرانجام در 25 تیرماه 1395 پس از یک دوره کوتاه بیماری جان را به جان‌آفرین تسلیم و به دیار باقی پر کشید؛ یادش به خیر و خدا با دوستان شهیدش محشور گرداند.
حسین پیروان
تیرماه 1395
