به گزارش کازرون نگاه ، مُروا یعنی آرزو و نیاز و حاجت از خدا خواستن و برای حاجتی نذر کردن.
اگر زنی بچه نداشته باشد یا هرچه به دنیا می آورد دختر باشد و آرزو پسر به دلش باشد در شب مبعث یا تولد امام زمان (عج) ، سحر قبل از اذان صبح بلند می شود و نیت می کند: ای خدا به حق این روز عزیز و به حق آبروی رسول ( یا امام زمان) تا سال دیگر این موقع من یک پسر داشته باشم تا نذر کنم که فردا و سال دیگر مثل فردا روزه بگیرم و غروب به گدایی بروم و با گدایی افطار کنم.
سحری می خورد و نماز حاجات می خواند.فردا روزه می گیرد ،عصر نزدیک غروب چادر به سر می کند و بدون اینکه افراد خانه بدانند به کجا می رود از خانه خارج می شود.
اگر کسی پرسید به طور مثال می گوید : می روم که در سید محمد شمعی روشن کنم. بعد به در خانه ایی که دارای پسرهای بزرگ و از آب و گل در رفته داشته باشد ، می رود و می گوید صاحب خانه بده در راه خدا و صاحب خانه چون از نحوه گدایی او می فهمد که گدا نیست و مُروا داشته است ، اگر آن آدم پاک و دست و دلوازی باشد برای او مقداری از شام خود می آورد ،اما اگر آدم بد دل و خسیسی باشد از اینکه آن زن روی پسرهای او نذر کرده است ناراحت می شود و می گوید (خدات بده یعنی خداهت بدهد).
زن خواهش می کند و می گوید خدا پسرهای تو را زنده نگه دارد من هم آرزو دارم و می خواهم همانطور که خدا آرزو های تو را برآورده ، حاجت من را هم بدهد.
صاحب خانه مقداری غذا برای او می آورد. ( البته زن باید صورتش را کاملا بپوشاند که شناخته نشود)
غذا را به خانه می آورد و افطار می کند.
چون نیتش پاک است . به نذری که کرده اعتقاد تمام دارد، خدا حاجتش را می دهد و سر ۹ ماه پسری به او می بخشد و تا روز موعود که باید روزه بگیرد پسر سه ماهه می شود.
بعد از قبولی حاجت:
وقتی دوباره همان روز رسید زن دوباره در آن روز روزه می گیرد و عصر نمازش را اول وقت می خواند و سجده شکر به جا می آورد و از خانه بیرون می آید وباز هم به کسی نمی گوید که به کجا می رود و نزدیک غرو ب به خانه ایی که پارسال( سال گذشته) رفته بود می رود.
رویش را در چادر می گیرد و می گوید صاحب خانه بده در راه خدا ، زن صاحب خانه که فورا موضوع را متوجه می شود مقداری از غذاهای شبش را برای او می آورد و می گوید نذرت قبول باشد.
زن به خانه می آید و با همان غذایی که گدایی کرده افطار می کند.
البته چون به خانواده گفته که به سید محمد می رود که شمعی روشن کند و این خودش یک نوع نذر است ، حتما از سر راه به سید محمد هم می رود و شمعی روشن می کند.
تا ۵ سال روزه مُروا را در همان رو تکرار می کند و با غذای گدایی افطار می کند ، اگر صاحب خانه دست و دلواز باشد یک تکه پارچه هم به او می دهد تا برای پسرش کلاه بدوزد.
در برخی موارد به جای یک خانه به در دوسه خانه که پسرهای بزرگ داشته باشند می رود و از یکی غذا و از یکی پارچه می گیرد و اگر صاحب خانه دادن غذا و پارچه را برای پسر خود بد شگون بداند به جای پارچه و غذا مقداری پول به زن می دهد.
” روزه مُروا ” یعنی آرزو و نیاز و از خدا خواستن
منبع: کتاب سنت های مردم کازرون – مرحوم محسن پزشکیان
