« کَرِ باصرفه » شعری زیبا با لهجه کازرونی از حسین مسرور

کَرِ باصرفه

ازبس  که شنفتم  و نگفتم

مث خار چیلکا  اَلو  گرفتم

هیشکه نمیفهمه درد ومرگم

مام مث کلوا فقط می گردم

خسم  بخدا  دلم   گرفته

صد قصه دارُم مو ناشنفته

بی هی   دُزکی  اَ  شو بنالم

تا فِک بکنن  که بی   خیالم

اوضاع دواره شد قاراشمیش

هر کی داره دل جیگر بیا پیش

مرده دِ عمل همیچی حرفن

مردم همشو کر باصر فن

مردم همگی تو مکر و حیلن

هر کی میبینم اَ  ای قبیلن

هر کی می بینم خو عاج واجن

اُفتو نزده تُرش مِزاجن

حرف بی حساب کمر شکونن

سنگینَنُ مث لبون چَپونن

آدُ ی کاکو چیش کاکو نداره

باید بیمیره آدم بیچاره

دوس جونجونیم وا هم دُرنگن

مث بوقلمون هزار رنگن

مُندم که بگم یا لب  ببندم

یا ناله بدم یا ایک بخندُم

بی خنده  کنم  اَ کار زمونه

تادسِ   کسی  ندم  بهونه

دِ مهر  ومحبتی  نمنده

دنیو  همو  یه طو  تونده

خوش کردی دلت که سر بزیری

ای پول نداری باید بیمیری

درد  بی کسی   دوا  نداره

کم گُشنه   دیگه  مِنا نداره

شعر از حسین مسرور