کازرون نگاه – امان اله دهقانفرد،کارشناس ارشد سیاسی و دیپلمات پیشین ایران
سَهمِ کازرونی ها از « مدیریت » های کلانِ اداری ، لزوم بازنگری در شیوه های انتخابِ مدیرانِ استانی و شهرستانی !
استقرارِ افراد در « پُست » های اداری و دولتی ، بی شک « امانتی » است که خداوند در اختیار آنان و مجموعه های سیاسی و اجتماعی قرار داده و در نظامِ مردم سالارِ دینی ، « انتخابِ » مدیران نیز تنها بر اساس ملاک هایی همچون تقوا ، پاک دستی ، مردم داری ، اخلاق نیکو ، رفتار اسلامی و انسانی و طبیعتا آشنایی با « موضوعِ کاری » و اِشراف بر « وظیفه ی اداریِ » مورد نظر ، صورت می گیرد . در همین راستا ، « انتصاب » اشخاص و « توزیع » مدیریت ها ، بر مبنای اصولِ قبیلگی ، قومیتی ، فامیلی ، منطقه ای و جناح بندی های سیاسی ، آن هم بدون در نظر گرفتنِ شایستگی های فردی ، رفتاری و عملیاتی ، نه تنها موجب پیش رفتِ امور و حلِّ مشکلات نگردیده ، بلکه به نوعی « خیانت » در امانت و خلاف مصالح مردمی و حاکمیتی تلقی خواهد شد . ضمن در نظر داشتِ موارد یاد شده اما به دلیل مشکلاتِ مدیریتیِ استان فارس و عدمِ توسعه ی زیرساختی و پیش رفت های مدِّ نظر در شهرستان های بزرگی همچون کازرون ، نکاتی به شرح زیر مورد اشاره قرار می گیرند .
یکم- مدیریت در استان های پهناوری مانند فارس ، که از تنوعِ کثیرِ قومی ، مناطق بیست و نُه گانه ی شهرستانی ، نواحیِ چند صد واحدیِ جغرافیایی و جمعیتِ زیادِ انسانی برخوردار است ، قطعا نیازمند رعایتِ « باید » ها و « نباید » های اجتماعی و فرهنگی و دقتِ بیش تر در انتخابِ مدیران و واگذاری پست های مدیریتی به افراد ، اشخاص و مجموعه های سیاسی و حاکمیتی است ، چه در غیر این صورت ، هر گونه سیاسی کاری و بی تقوایی ، موجب نارضایتی های مردمی ، پس رفت در توسعه ی منطقه ای ، تضییع اموال عمومی ، انباشتِ مشکلات و انتقالِ معضلات به نسل های آینده خواهد گردید .
دوم – مشارکت دادنِ ساکنانِ مناطق جغرافیایی در تعیین سرنوشت و استفاده از نخبگان و کارشناسان بومی در ترکیبِ مدیریتیِ همان منطقه ، موردِ تاکید قرار گرفته و تجربه هم نشان داده که علی رغمِ دیدگاهِ انحرافیِ غالب ، در تحمیلِ مدیرانِ ناکارآمد و به کارگیریِ غیر بومیان در چنین مناطقی ، اما عُمده ی نقاطی که قاعده ی انتخابِ « شایسته گانِ » بومی ، مورد احترام قرار گرفته ، از پیش رفت های اقتصادی ، فرهنگی ، سیاسی و اجتماعیِ افزون تری در مقایسه با دیگر مناطق ، بهره مند گردیده اند .
سوم – گر چه « سهم » خواهی های منطقه ای و شهرستانی ، در به کارگیریِ مدیرانِ اداری و استانی ، بعضا امری نامتناسب با اصولِ « شایسته سالاری » است ! ، در عین حال اما نظر به این که « به کار نگرفتنِ » افرادِ توانمند و مدیرانِ کارآزموده ی بومی و اعزامِ افرادِ نا آشنا به محیط های کاری و اداریِ شهرستان ها ، آن هم صرفا بر اساس نگاه های تَنگِ انتخاباتی ، جناحی ، قومیتی و فامیل سالاری ، نیز امری قبیح و کاملا متضاد با اصولِ « شایسته سازی » است ! ، طبعا مردم و نخبگانِ منطقه ای حق دارند بپرسند به راستی سهمِ کازرونی ها در مسئولیت های کلانِ استانی و مدیریت های اداریِ شهرستانیِ خود چه بوده ؟ و عللِ عدمِ استفاده از نیروهای کارآمدِ بومی در ترکیبِ پست های مدیریتیِ خود چیست ؟ و این روندِ ناسازگار با اصولِ حکومتِ اسلامی تا چه زمانی بِناست استمرار یابد ؟!.
چهارم – طی بررسی های صورت گرفته ، پس از پیروزی انقلابِ شکوه مند اسلامی و علی رغم سابقه ی ۸۰ ساله ی تاسیس « فرمانداری » در منطقه ی بزرگ کازرون ، تعدادِ زیادی فرماندار و یا سرپرستِ این واحد دولتی ، منصوب و مشغولِ فعالیت گردیده که تنها افرادِ اندکی ، بومی بوده و بقیه ی آنان از دیگر مناطق انتخاب و اعزام شده اند ! ، این در حالی است که علی رغمِ وجودِ مدیرانِ توان مندِ « بومی » ، لکن در مدیریت های دولتی ، انتظامی ، امنیتی ، نظامی و سیاسی مورد استفاده قرار نگرفته اند . جالب است که پس از ارتقای تعدادی از مناطق ، به « بخش » نیز ، اکثریت « بخشدارانْ » ، غیر بومی و فاقد سابقه ی آشنایی با شهرها و مناطقِ محل ماموریت بوده اند .
پنجم – در حالی که کازرون بعد از شهرِ شیراز ، بزرگ ترین ، پرجمعیت ترین و موثرترین منطقه از جهاتِ سیاسی ، فرهنگی ، اقتصادی و اجتماعی و با سابقه ترین آن ها از لحاظ تاسیسِ « فرمانداری » در استان بوده لکن ، طی مدت زمان یاد شده ، « نخبگان » و « شایستگانِ » آن کم ترینِ حضور در ترکیبِ مدیریت های کلانِ فارس ، شامل استاندار ، معاونین و مدیران کل را داشته و این در حالی است که هم زمان ، تعدادِ کازرونی های فعال و شاغل در پُست های ستادی و مدیریتیِ کشوری ، لشکری و وزارتی قطعا بیش از دیگر مناطقِ فارس بوده است .
ششم – یکی از شرایطِ اصلی و بنیادی جهت واگذاریِ « پُست » های مدیریتی به افراد و اشخاصِ حقیقی ، آن هم در شهرستان های با سابقه و بزرگی مانند کازرون ، برخورداریِ این افراد از سابقه ی کار و بهره مندیِ آنان از تجربیات مدیریتی در « رده های» بالاتر ، و یا حداقل مُشابه ، بوده که با کمال تاسف این اصل نیز در امورِ مدیریتی شهرستان ، به ویژه مسئولینِ ارشدِ دولتی ، رعایت نگردیده به گونه ای که طی بررسی های صورت گرفته اکثریتِ آنان تا قبل از انتصاب یا اصلا تجربه ی چندانی نداشته و یا هم تنها مسئولیتِ واحدهای بسیار کوچک در مناطقِ کوچک تری را عهده دار بوده اند .
هفتم – انتقاد و یا اعتراضِ مربوط به عدمِ استفاده از نخبگانِ بومی در ترکیبِ پُست های دولتی و ارگانیِ کازرون ، گر چه بیش تر توسط مردم و درونِ محافلِ خصوصی و عمومی ، به عنوان مطالبه ای همه گانی ، مطرح بوده در عین حال لکن به مناسبت های مختلف توسطِ امامانِ محترمِ جمعه ، دست اندر کارانِ رسانه ای و مطبوعاتی و مدیران غیر وابسته به بدنه ی ادارتِ دولتی ، نیز مطرح و بارها خواستارِ پایان دادن به این رویه ی غیرقابلِ قبول شده اند.
سُخنِ آخر :
شهرستان کازرون ، با مشخصاتِ ویژه یِ جغرافیایی ، تاریخی ، تمدنی ، فرهنگی ، سیاسی و انقلابی و بهره مندی از ظرفیت های اقتصادی ، تولیدی و صادراتی ، ضمنِ برخورداری از افراد و مدیران دل سوز ، آشنا به محیط ، کاربلد و توان مندِ بومی ، تواناییِ حلِّ ریشه ای مُعضلات منطقه ای را دارا بوده و طبیعی است یکی از عمده ترین موانعِ « پیش رفت » و « توسعه نیافته گی » آن نیز همانا حضور مدیران کم تجربه ، مدیریت های ناپایدار و کوتاه مدت ، دخالت های مستمرٌِ جناح بندی های سیاسی در امور غیرِ مرتبط با آنان و.. می باشد . که در همین رابطه پیشنهاد می شود :
الف ) – « طرحِ » شناساییِ افرادِ باسابقه و مدیران کارآشنایِ ، ترجیحا بومیِ ، مستقر در شهرستان ، و یا دیگر مناطقِ کشوری ، مورد بررسی قرار گرفته تا ضمنِ به کار گیری آنان ، نسبت به رفع مشکلات موجود اقدام شود .
ب ) – با توجه به تاثیرِ حضورِ نخبگان شهرستان های بزرگ در ستاد اجراییِ استان ، به گونه ای برنامه ریزی شود که تعدادی از کارشناسان خُبره ، کار آزموده ، آشنا با مشکلات و معضلاتِ این مناطق در پُست های مدیریتی و یا مشاورانِ ویژه ی استاندار ، مشغول به کار شده تا به شکلِ ویژه و با کم ترین زمانِ ممکن در امورِ مربوطه همکاری و اقدامات لازم را صورت دهند .
ج ) – ترتیبی اتخاذ شود تا هم زمان با تبدیل دولت ها ، حتی الامکان ، ضمن استفاده از استاندارِ « توان مندِ » بومی ، همچنین از تغییرات « کوپه ای » و ناپایداری در مدیریت های استانی و شهرستانی جلوگیری و از دخالت سَمِّ مُهلکِ جناح بازی ، قومیت گرایی و فامیل مداری در امور شهرستان ها و مدیران کُلّ استان جداًّ خودداری شود .
در پایان ضمن سپاس از همه ی کسانی که طی ۴۰ سال گذشته در خصوص پیش رفت و توسعه ی استانِ فارس و شهرستان بزرگِ کازرون خدمت نموده اند ، امید است موارد فوق الذکر را از باب « اَلْنَصیحَه لِاَئمهِ المُسْلِمینْ » تلقی نموده و تمامِ همّ و غَمّ خود را برای رفع مشکلات مردم و جامعه ی ولایت مدارِمان به کار گیرند .
امان اله دهقان فرد
