دشتِ کازرون ، رویِش گاهِ لاله های « سُرْخْ خین » ، چهارمِ « دی ماه » روزگاهِ ۱۳۰۰ « سُرخینِه » ی کازرونیِ « نَهْرِ خین » !

به قلم امان اله دهقان فرد

تقدیم به همه ی شهدای ایران زمین به ویژه ۱۳۰۰ ستاره ی آسمانِ شهرستان کازرون

بازبینیِ تقویم های نجومی نشان می دهد که هر شهر ، منطقه و‌ ناحیه ای برای معرفی و پاس داشتِ جغرافیای زیست بومی و «بومی زیستانِ » خود ، ضمنِ انتخابِ « مُنٰاسِبَتیْ » خاص ، « روزگاهی » را تعیین و مراسمِ « ویژه » ای را برگزار نموده و علاوه بر تجلیل از ‌پدید آورندِگانِ آن ، همچنین اقداماتی را جهت آشناییِ نسل های بعدی با اهداف و آرمان های صاحبان اصلی ، صورت می دهند . در همین راستا « گرامی داشتِ » یاد و نامِ کسانی که از جان و حیاتِ خود مایه گذاشته و تمامِ هستیِ اشان را برای راحتی ، سربلندی ، امنیت افزایی و ماندِگاریِ کشور ، دین و مردُمانِشٰان قربانی نموده اند ، نه تنها وظیفه ی ارگان ها ، نهادها و مجموعه های دولتی است بلکه ، تک تکِ آحادِ جامعه ، به ویژه دغدغه مندان و دل سوزانِ مسیرِ آن دلاور مردان ، بایستی همه ی تلاش و ‌کوششِ خود را برای گرامی داشتِ هر چه باشکوه ترِ این ایام صورت دهند . با توجه با این که « چهارم » دی ماه و هم زمان با آغاز عملیاتِ بزرگِ «کربلای چهار » و آسمانی شدنِ ۸۰ فرشته ی زمینی از این قطعه ی باستانی ، به عنوان « روزِ » کازرون نام گزاری گردیده ، مطالبِ زیر مورد اشاره قرار می گیرند .

اول ) – ناحیه ی جغرافیایی و تمدنی کازرونِ بزرگ ، ضمنِ برخورداری از مناسبت ها و ایامِ فراوان [در خِلالِ تاریخِ چند هزار ساله] ، ظرفیتِ تَکرارِ « روز » های متعددی جهت نِکو داشتِ مردمان این سرزمینِ کُهن را داشته و داراست ، از دفاعِ جانانه ی اجداد و نوادِگان سُلطانی ، شکست دادنِ چندین باره ی رومیان باستانی و اسارتِ خفت بارِ واٰلِریَن و گوردیانوس توسطِ فرماندِهان دلیرِ ساسانی تا تولدِ تنها مَحْرَمِ ایرانیِ اسرارِ پیام آورِ رحمانی ، « سلمانِ محمدی » ، شِکَستٰاندَنِ نیروهای بریتانیای استعماری توسط مردم و سربازانِ ناصر دیوانِ کازرونی و.. تنها بخشی از این مناسبت ها بوده که البته در این میان « روزگاهِ » آسمانی شدنِ ٨٠ مُدافِع وطن و مجروحیتِ صدها « سَروْ قَدانِ » تاریخ سازِ عملیات کربلای چهار ، برگی از تقویم را به « کازرون » اختصاص داده است .

دوم) – دورانِ دفاع مقدس ۸ ساله و ۹۰ عملیات بزرگ و‌ کوچک ِآن ، یادآورِ خاطراتِ رشادت ها ، شجاعت ها و جان نثاری های خداپرستانه و میهن مدارانه ای بوده که کنکاشِ تاریخِ چند هزار ساله ی ایرانیان ، کم تر روزگار و ایامی این چنین را به خود دیده است . در این میان دو لشکرِ بزرگِ رزمی ، عملیاتی بسیج و سپاه و چندین مرکزِ زمینی و‌ هواییِ استان فارس ، از آغازین روزهای تحمیلِ جنگ تا آخرین ساعاتِ پیروزی و نبرد ، دوشادوشِ دیگر هم سنگران ، به پاسداری از مرزهای عقیدتی و جغرافیایی همت نموده که در این میانه « کازرونی » ها ، ۱۳۰۰ « جان نثارِ » خونین تن و‌ هزاران « جان بازِ » خونین عضو را در همین مسیر تقدیم نموده اند .

سوم)- « پاس داری » از وطن ، « پاس داشتِ » نمادهای وطن مَدارانه ، « پاس بانی » از ارزش های خداخواهانه و نکوداشتِ مناسبت های دین گرایانه آن هم در جوامعی با گذشته های دورِ متمدنانه ، همچون ایرانیانِ بزرگ با نگاه ها و بینش های موحدانه ، نه تنها مورد تاکید و تایید رسولانِ و نمایندگان پروردِگارِ یگانه واقع گردیده بلکه حتی برای پدیدآورندِگان و بازآفرینانِ چنین مناسبت ها و ‌ایامی ، ثَواب دنیوی و آثار و برکاتِ اُخروی نیز مقرر نموده اند . بر همین اساس است که بنا به تعبیرات آیات و روایات ، وجودِ « ایام الله » ها در میانِ زمان ها و ملت ها ، موجبِ برتریِ بعضی ماه ها ، روزها و ساعات و اَرجَح دانستنِ جایگاهِ دست اندرکارانِ « گرامی دارانِ» آن ها نسبت به دیگران بوده است .

چهارم)- یاد آوریِ نام و نشانه و‌ باز شناختِ شخصیتِ بزرگْ مردان و زنانِ تاریخ سازِ جهانی ، کشوری ، استانی ، شهری و منطقه ای ، بیش از آن که منفعتی برای « شخصِ » آنان ، نسل های گذشته و خانواده هایشان در پی داشته باشد ، قطعا مفید برای « واماندِگان » و « درجازدِگان » خواهد بود و بر همین مبنا پیشنهاد می شود به جای طرحِ مباحث نمایشی و نمایشِ مباحثِ سیاسی و‌ یا تماشای « سیاسی گرانِ اجتماعی » و غیرِ مرتبط با خُلق و خُویِ شهدا و پیش گامانِ مسیرِ ایثارگری ، راه های وصول به آرمان های آن خداشیفتِگان و چگونگی عَمَلی کردنِ نگاه هایِشان در بین جوانان و آیندِگان مورد بررسی قرار گیرد ، چه در غیرِ این صورت نه تنها در شناساییِ اهداف و تفکراتشان پیش رفتی حاصل نخواهد شد بلکه در ترویجِ افکارِشان بین آیندِگان جامعه نیر « بی راهه » خواهیم رفت .

پنجم)- ضمنِ سپاسِ صمیمانه از همه ی سازمان دهندِگانِ « یادواره » هایی با مِحوریتِ «جان فِدایانِ » خونین بدن و مدافعان حریمِ «وطن »و «حرم » ، یادمان باشد ، همه ی ما که در کشورِ پهناورِ ایران ، و یا شهرستان بزرگِ کازرون ، نفس می کشیم ، « مدیون » شهدا ، جانبازان و بازماندگانشان هستیم ، به ویژه کسانی که از صدقه ی سرِ آن مجاهد مردانِ مظلوم به ولایت ، وکالت ، صدارت و نان و نوایی رسیده اند فراموششان نشود که در قِبالِ قرار گرفتنِ هر فردی در یک مسئولیت ، انسان هایی ، دقیقا به تعدادِ شهدای کربلا[۷۲ نفر ] ، جانِ شیرینشان را فِدا و پیشانی هایشان را در قربان گاهِ « عِشقِ » به ولایت و میهن بر زمین نهاده اند و به همین خاطر است که هر گونه بی حُرمتی ، بی توجهی ، کم کاری و بی مبالاتی نسبت به آن « بی همتایانِ دوران » ، خیانت در امانت ، غَصبِ جایگاهِ ریاست و حُرمَتِ حقوقِ وزارت ، محسوب و وِزر و وَبالِ دنیوی و نفرین و‌ عقوبتِ اُخروی را در پی خواهد داشت .

امان اله دهقان فرد
۱۳۹۷/۱۰/۱۷