خبرنگار کازرون نگاه: فاطمه کاویانی
امروزه نابینایانی را میشناسیم که اگر نگوییم بهتر از افراد بینا، دست کم همچون آنها در تمام عرصه های مختلف علمی و هنری میدرخشند. وجود این افراد ثابت کرده که نابینا کسی نیست که از نعمت بینایی برخوردار نیست بلکه نابینایی در مفهوم وابستگی و درماندگیست.
به گزارش کازرون نگاه؛ منیره و بهاره قرمزی دو خواهر نابینای دانجشوی ترم ۵ رشته راهنمایی و مشاوره در دانشگاه پیام نور کازرون هستند.
به گفته منیره علت نابینایی مطلق او آب مروارید بوده که تبدیل به آب سیاه شده و همچنین علت نابینایی مطلق بهاره هنوز نامشخص است.
منیره ادامه میدهد که ۳ خواهر و ۲ برادر هستیم که من و خواهرم از نعمت بینایی محرومیم. از شرایط زندگیشان برایمان میگوید، اینکه مادرش تنها پشتیبان آنهاست و پدرش به علت دیسک کمر توانایی کار کردن ندارد.
این دانشجوی دانشگاه پیام نور کازرون اضافه می کند: اهل روستای امامزاده سید حسین هستیم که برای شرکت در کلاسها و امتحانات باید به کازرون بیاییم. بی پرده بگویم گاهی اوقات از نظر اقتصادی به اندازه ای در تنگنا هستیم که کرایه ماشین نیز نداریم.
از حمایت های دانشگاه میگوید:
اولین حمایتی که برایمان بسیار با ارزش است حمایت عاطفی دانشگاه است که از آنها دریافت میکنیم .دومین حمایت، خریداری لپ تاپ با هزینه دانشگاه است که بدون آن درس خواندن برایمان مقدور نبود و در آخر زمانی که ما قادر به پرداخت به موقع شهریه دانشگاه نیستیم، به ما فرصت داده و یا کارمندان به طور قرض خود شهریه را پرداخت می کنند. سپس ما به آنها برمیگردانیم و از همینجا قدردان زحمات و همکاری بی شائبه این عزیزان هستیم.
وی تصریح میکند:عصا سفیدان تنها یک روز در سال به یاد می آیند و به نظر آنها متاسفانه به بندهایی از قانون که برای معلولین و نابینایان هست، اهمیت داده نمیشود. اولین و زیباترین کار مسولین اینست که خودشان را بجای ما بگذارند، کاری که گهگاهی مادر دلسوزمان برای درک بهتر ما انجام میدهد و با چشم بسته کاری انجام می‌ده و بعد اذعان می کند که حق با شماست.
این دو بانو در مورد ورزش می‌گویند: علاقه بسیاری به ورزش داریم و عضو تیم گلبال خواهران نابینای شهرستان هستیم که حکم قهرمانی نیز داریم ولی متاسفانه به دلیل کم لطفی مسوولین تربیت بدنی و در واقع کلیه مسوولین، از ادامه راه بازمانده ایم.
به افراد روشندل توصیه می‌کنند: اول از همه به خدا توکل داشته باشند و از والدین و افرادی که حامی آنها هستند، قدردانی کنند. در آخر انگیزه، علاقه و تلاش داشته باشند تا بتوانند موفق شوند.
سخنی با دیگر دانشجویان: خدا را شاکر باشند و از داشته هایشان به نحو احسن استفاده کنند. چرا که ما نیز از داشته‌هایمان برای رسیدن به موفقیت استفاده میکنیم، دوستان به یاد داشته باشند که ما هم مثل آنها دوست داریم اگر برنامه یا گروهی است، با آنها در حد توان همکاری کنیم و به ما به دیده ترحم نگاه نکنند.
خواهران قرمزی از عدم امکانات برای نابینایان گلایه می‌کنند: کتب صوتی، بریل و درسی روشندلان با تاخیر ارایه می‌شود و ما اغلب به کتبی که انتشار جدید دارند دسترسی نداریم. باید از مادر کمک گرفته تا کتاب را به صورت صوتی روی نوار کاست ضبط کند.
منیره که شاعر نیز هست ابیاتی را در وصف مادر سوروده است:
سلامی از دل و ژرفای جانم
به آن دیرینه یار مهربانم
همون که از شیره جانش به من داد
که اکنون اینچنین سرزنده مانم
وجودش نعمتی است بس گرانقدر
ولی من جاهلم قدرش ندانم
قدمهایش نهم بر دیده گانم
به من گفتند از مادر سرایم
چو نامش بردم عاجر شد زبانم
شدم مایل که بر کاغذ نویسم
قلم در ماند و گفت ناتوانم
چه گویم من ز عشق یی ریایش
بده یا رب خودت راهی نشانم
نیم قابل که توصیفش نمایم
نگردد لایق وصفش لسانم
چرا از کودکی حق یاد داده است
که تا هستم او را مادر بخوانم
الهی مادرم را حفظ گردان
که گر مادر نباشد من خزانم
امروز فهمیدیم که زندگی منیره و بهاره قرمزی و تمام نابینایان، زندگی پر از نقش، پر از حرف، ایده و فریاد است.
روشندلان در اسلام از کرامت بالایی برخوردارند همانطور که پیامبر گرامی اسلام (ص) می‌فرمایند: اگر کسی نابینایی را تا چهل قدمی همراهی کند، گناهانی که تاکنون کرده، آمرزیده خواهد شد. این همراهی به معنی کمک کردن در راه رفتن نیست بلکه این همیاری در زمینه های گوناگون اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و در رفتار افراد تجلی پیدا میکند.
قضا و قدر الهی بود که این عزیزان از نعمت دیدن محروم باشند اما افراد بینا باید برای آنها حقی قائل شوند و مسیر زندگی را برای آنها هموار سازند.
مطمئنا رفع مشکل نابینایان نیازمند یاری همه مردم و مسوولین است. پس همه باید همت کنیم برای فردای روشن تر عصا سفیدان…
از دولت عزیز و مسولین محترم تقاضا داریم قانون حمایت از این روشندلان را به مرحله عمل برسانند و پای درد دل آنها نشسته و مشکلی از مشکلات آنها را حل کنند.
