این همه هزینه دادن برای نماینده شدن می ­ارزد؟!

علی اکبر فرشته حکمت در یادداشتی با عنوان «این همه هزینه دادن برای نماینده شدن می ارزد؟!» نوشت: زود قضاوت نفرمایید منظورم ریخت و پاش و صرف مبالغ سنگین پول در تبلیغات انتخاباتی نیست اگر چه این نوع هزینه کردهای قارونی با تفاوتی اندک توسط بعضی داوطلبان نمایندگی شوراهای شهر و روستا و مجلس شورا صورت می­ گیرد و به نوعی عمومی و همه­ گیر(اپیدمی) شده است!! یاد آن سال­های دهه­ ی اول انقلاب به نیکی باد که هم­چون خیلی از موارد، یکی از شرایط مورد قبول مردم برای نامزدهای مجلس شورا ساده زیستی و برائت از صرف هزینه­ های زاید بود مثلاً اگر می­ خواستند نامزد انتخاباتی را مذمت کرده و مورد نقد قرار دهند می­ گفتند فلانی خودش و اطرافیانش پُلو خور هستند!! و یا خونه­ ی فلان پول­دار و متمول و خان رفت و آمد دارد و میهمانش می­ شود!! سادگی ستاد تبلیغات کاندیدا و حتی جایگاه آن به لحاظ مکان و موقعیت محلی حائز اهمیت بود. هیچ­کس نمی­ گفت و باور نداشت فلانی پول و هزینه­ ی انتخابی نداره پس چه جوری می­ خواد کاندیدا شود؟! اما کم کم این روحیه­ ها همگام با سایر تحولات منفی فرهنگی، رنگ باخت و دقیقاً در نقطه­ ی مقابل آن قرار گرفت! و اشرافی گری و اسراف در هزینه­ های تبلیغاتی و بساط میهمانی­ ها و سفره­ های متعدد گستردن و اجاره کردن گران­ ترین مکان برای ستاد انتخاباتی به امتیازات یک کاندیدای برتر مبدل شد! به گونه­ ای که امروز فلان و بهمان ادعا می­ کند برای نامزد شدن چند میلیارد تومان کنار گذاشته­ است!! شاید به ما ربطی نداشته باشد که این پول­ های هنگفت از کجا آمده و یا چه افرادی و با چه نیتی برای کاندیدا دست و دل­بازانه هزینه می­ کنند و این موضوع و مسؤولیت به عهده­ ی نهادهای اجرایی و نظارتی است که امیدواریم در موعد مقرر ان­شاءا… به وظایف­شان عمل کرده یا عمل کنند اگر چه برای تصحیح بخشی از ناهنجاری­های انتخاباتی نیازمند قوانین شفاف و متقن و قاطع می­ باشد اما کسانی می­بایست قانون منع اسراف و تبذیر و از کجا آورده­ای را تدوین و تصویب کنند که خودشان مرتکب چنین خطاها و ریخت و پاش­های تبلیغاتی می­ شده ­اند و می­ شوند!! تنها امید و توقعی که برای اصلاح اشرافی­گری انتخاباتی می­ توان انتظار داشت هُشدار و مواعظ بزرگان جامعه و دارندگان منبر و خطابه و صاحبان قلم و طبع و بالاخره خواص تأثیر گذار است که علی­ الظاهر و متأسفانه اغلب این عزیزان هم به هر دلیلی سکوت را بر فریاد ترجیح داده ­اند اما همان­طور که در مطلع مقال بیان شده غرض نگارنده، هزینه کردهای پولی و مادی نیست پس کدام هزینه؟!!

-برخی نامزدها وعده­ هایی می­ دهند که نه در گذشته قابل انجام بوده و نه در آینده­ ی نزدیک امکان تحقق دارد از جناب کاندیدای نمایندگی و اطرافیان و کسانی که وعده و وعید آن­ها را باور می­ کنند این گزاره مطرح می­ شود که وظیفه­ ی نماینده مجلس شورا حضور در صحن علنی و کمیسیون­ های مربوطه و تدوین و تصویب طرح­ها و لوایح و نظارت بر اجرای قوانین و قوه­ ی مجریه و عملکرد اغلب نهادهای دولتی و نیمه دولتی کشوری و لشکری است که این نظارت­ها هم در چارچوب قوانین صورت می ­گیرد. لذا به هواداران نزدیک و دور کاندیداها توصیه می­ کنم اولاً مفتون وعده و وعیدها نشوند ثانیاً با فرض این که نماینده­ای با استفاده از سایه­ ی اُبهت خود ساخته بتواند مسؤولان بالا دستی را راضی کند که ریاست فلان نهاد و اداره را تعیین تکلیف کند و یا برای چند نفر وعده­ ی ایجاد شغل و کار اخذ کند و یا چند امتیاز و مجوز اقتصادی و تولیدی بگیرد لذا این نماینده اگر خیلی هم زرنگ و جسور باشد برای چند نفر از اطرافیان و هواداران متوقع خود می ­تواند وعده ­هایش را به واقعیت برساند؟! پس هواداران محترم، معطل چی هستید؟! داری شانس و اقبالت را امتحان می­ کنی؟! ثالثاً اگر دولت و دولت­مردان به دلایل بودجه ­ای و درآمدی و یا مدیریتی و یا اولویت بندی­ها نتوانند و یا نخواهند هزینه­ ی انجام کارهای عمرانی وعده داده شده به مردم را تخصیص دهند. نماینده از کدام اهرم و فشار قانونی می­ خواهد آرزوها و وعده­ های شما را برآورده کند؟ شاید گفته شود از طریق لابیگری(فشار سیاسی یا روابط شخصی…) و سؤال و استیضاح می­ تواند خواسته­ اش را به دولت مردان بقبولاند!! اما اگر بر فرض، همه­ ی نمایندگان مجلس بخواهند لابیگری و پارتی بازی کرده و از دولتیان امتیاز ویژه­ ای بگیرند و به دست آورند لذا به طور طبیعی و قهری وزرا و مدیران کل نخواهند توانست همگان را راضی نگه دارند! چرا که امکانات محدود بودجه­ ای و برنامه­ های محصور شده در قالب برنامه­ های چند ساله و یک ساله (بودجه­ ی سال) اجازه­ ی چنین گشادگی و دست و دل بازی به آن­ها را نمی­­ دهد نیز سؤال و استیضاح وزیر هم نیاز به همراهی سایر نمایندگان دارد که چنان­چه بخشی از آن­ها به خواسته­ ی خود رسیده باشند و یا تحقق درخواست­شان را محتمل بدانند اجماع­ لازم برای استیضاح صورت نخواهد گرفت.

-نکته­ ی  دردآور دیگر این که برخی نامزدها در منازل و اجتماعات کوچک محلی و قبیله­ ای و خانوادگی، مخاطبان خود را در معذورات سوگند خوردن و دست روی قرآن گذاشتن و بالاخره تحریک احساسات فردی قرار می­ دهند و این گونه افراد را مقید می­ کنند که در روز رأی گیری به جز خودش به دیگری رأی ندهند!! و این گونه است که یک نامزد نمایندگی مجلس و یا شوراها، تمام سرمایه­ های شخصیتی و حیثیتی و اخلاقی و آبروی خود را برای کسب آرا هزینه می­ کند و گرو می ­گذارد! لذا آیا واقعاً می ­ارزد و ارزش دارد که این همه سرمایه­ های انسانی و دینی و شخصیتی خود را برای رسیدن به کرسی نمایندگی به حراج بگذارد؟! و آبروی جمع آوری شده­ ی یک عمر خود را پای مثلاً چهار سال افتخار نمایندگی و نشستن بر کرسی ریاست بریزد؟!

-در پایان متذکر می­ گردم منظور نگارنده این نیست که فعالیت ­های تبلیغاتی و معرفی خود و توان­مندی­ های شخصی به مردم، صورت نگیرد و شخص کاندیدا در محل ستاد یا در منزل بنشیند تا مردم سراغ او بگیرند و نیز از مطالب بنده این گونه برداشت نشود که هیچ­کس نباید سراغ نامزدها برود و برای­شان تبلیغ نکند. صاحب قلم معتقد است هر نامزد انتخاباتی که توان و شرایط نمایندگی در خود مشاهده می­ کند این وظیفه­ ی شرعی و ملی و اخلاقی را با جرأت و جسارت تحقق بخشد و وارد گود مبارزات انتخاباتی شود اما فرصت ایام تبلیغات انتخاباتی را غنیمت شمارد و از حضور مردم در صحنه نهایت استفاده را ببرد و با استفاده از تخصص و مطالعات علمی و منطقی و تاریخی و عقلی مستند خود، معضلات فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و اجتماعی و بیکاری و ناهنجاری­ های موجود جامعه را واکاوی و ریشه یابی و علت­یابی کرده و موشکافانه برای حل موضوعات مطرح شده راهکار و راه­حل بنماید و براساس واقعیت­ ها و توانمندی­های کشور و دولت و قانون وعده­ی انجام کاری بدهد و شُدنی­ ها را بگوید و وعده دهد، آرمان­ها را تشریح کند اما در جهت رسیدن به آرمان و ایجاد امید در مردم حوزه­ی انتخابیه در جاده­ ی واقعیت­ ها گام بردارد و از اسراف و تبذیر و ول­خرجی بپرهیزد و خود را بدهکار و وام­دار اشخاص و گروه­ها نکند و در سخنان و مواضع خود آبروی نظام و انقلاب و کشور را حفظ و از کیان و چارچوب­های نظام مقدس و دست آورد خون شهیدان  دفاع کند. یا علی مدد

علی اکبر فرشته حکمت