چند وقت پيش شنيدم كه اهالي روستايي با گير انداختن چند سمور و روباه به جرم خوردن مرغهايشان توسط اين حيوانات، آنها رو به مرگ محكوم كردند و آنقدر حيوانات بيچاره را كتك زدند تا مردند. شنيدنش هم بسيار دردناك بود.
با خود فكر كردم چرا اين حيوانات زبان بسته با دانستن وجود خطر دشمن بزرگشان “انسان” باز هم به حريم انسانها وارد ميشوند؟ به نظر مي آيد كه خود روستائيان در كشتن مرغهايشان مقصر هستند! آيا روستائيان با ساختن محفظه و قفسهاي محكم تر وايمن تر نمي توانستند مرغهايشان را از گزند اين حيوانات حفظ كنند؟ چرا كه “نيش عقرب نه از ره كين است، اقتضاي طبيعتش اين است”.
سالهاست ما انسانها با تخريب محيط زيستشان و شكار بي رويه ي موجوداتي كه غذاي آنها حساب مي شوند و با خشكاندن رودخانه ها و از بين بردن ماهي ها و ديگر آبزيان به حريم آنها پا نهاده ايم و عرصه را بر آنها تنگ كرده ايم. نسل حيوانات محيط زيستمان به دليل خودخواهي ما رو به انقراض رفته و مي رود.
به عنوان دوستداران طبيعت تصميم گرفتيم هر چند كم، كاري براي اين حيوانات زبان بسته كنيم. براي شروع، ته مانده هاي سفره (بدون پلاستيك!) و اضافات مناسب مواد غذايي را با حفظ شرايط بهداشتي (جلوگيري از گنديدگي آنها) در مكانهاي مناسب طبيعت (در جاهايي كه دور از محل زندگي ما است و توليد زباله داني نمي شود) براي اين حيوانات ريختم. نتيجه را توي فيلم مي تونيد ببينيد. همين كه اين حيوانات زبان بسته را دقايقي از خطر انسان ها دور كرديم برايمان لذت بخش بود! حيوانات و حيات وحش اطرافمان، چون ما در طبيعت سهم دارند، با آنها مهربانتر باشيم.
به گواهی آیات و سخنان پیشوایان معصوم (که درود خدا بر آنان باد) حیوانات نیز از شعوری مطابق با وجود حیوانی خود بهره مندند و دارای احساسات و عواطف اند، از همین رو حرمت دارند. آدمیان هم در برابر بهره برداری از آن ها به رعایت احترام ذاتی و حق حیات آن ها مکلف اند و از سوی پروردگار حقوقی بر عهده دارند و فقه اسلامی یک نوع از حقوق واجب بر انسان را حقوق حیوانات دانسته است.
امام صادق (که درود خدا بر او باد) فرمود: «هر چند خدا حیوانات را بی ادراک آفرید، اما چهار خصلت را به آن ها عنایت کرد: شناخت خالق خود، شناخت چگونگی پی جویی روزی، شناخت نر از ماده و ترس از مرگ.»
بدیهی ترین حقوق آن ها که مقتضای حق حیات آن هاست، آماده سازی آب، غذا، مکان مناسب و تامین آرامش و امنیت شبانه است. مصون داشتن حیوان از آزار و اذیت در بهره برداری و وارد نکردن صدمه و آسیب بر پیکر حیوان و حرمت گذاری حیوان از حقوقی است که شرع مقدس اسلام با تعبیر های گوناگون و در قالب احکام تکلیفی به آن ها سفارش کرده و حمایت از این حقوق را از مسلمانان خواسته است و رعایت آن ها بر مالک حیوان و دیگران و در مواردی بر حاکم شرع نیز واجب است. فقها آب و غذا دادن به حیوانات را در مواقع ضروری واجب و در غیر آن را مستحب شمرده اند.
امام کاظم (که درود خدا بر او باد) می فرماید: «خدا را درباره زبان بسته ها در نظر بگیرید. به آن حضرت عرض شد زبان بسته ها کدامند؟ فرمود: گوسفند، گربه، کبوتر و حيوانات امثال این ها.»
از پیامبر (ع)نقل شده که فرمود :«در شبی که به معراج رفته بودم بر آتش جهنم گذری داشتم. زنی را در حال عذاب دیدم از علت عذاب پرسیدم. گفته شد گربه‌ای را بسته بود و آب و غذایش نمی داد و اجازه استفاده ازخس و خاشاک زمین را هم به او نمی‌داد تا گربه به هلاکت رسید پس خدا به واسطه آن عمل ناشایست عذابش می‌کند وتا ابد آن زن در عذاب جهنم خواهد ماند. حضرت علی می فرمایند:خدا لعنت کننده ی کسی است که حیوانات را لعنت می کند.
محل فيلمبرداري حاشيه رودخانه شاپور در نزديكي روستاي امرآباد.
متن و فیلم: يكي از دوستداران طبيعت (مخاطب کازرون نگاه)
